Covid heeft veel dichters geïnspireerd, zelfs Amanda Gorman (1998). Naast de pandemie, komen haar vaste onderwerpen aan bod, zoals sociale ongelijkheid. De zee is ditmaal het canvas. De voordracht ‘The Hill We Climb’ van Gorman werd wereldnieuws en verscheen ook in boekvorm. Dit is haar eerste echte bundel, gaat vooral over de pandemie en beslaat ruim 200 pagina’s tekst, met uitleg. Er is variatie in vorm, maar qua inhoud blijft het recept bekend. Gorman is nog steeds dol op interne rijm, soms iets te: “…wild as a wolf in the woods.” Ze heeft zo nu en dan frisse metaforen, maar lijkt nog zoekend. Andere dichters zijn een inspiratiebron, zoals Ocean Vuong. Maar waar hij stevig in het zadel zit, vergaloppeert Gorman zich in hoogdravendheid. Doordat socioloog Gorman haar gedichten desondanks toch iets boven de pandemie weet te tillen, wordt de bundel wat universeler. De inhoud is oppervlakkig maar breed, de vorm gemaakt maar ook speels. Diepte en gevoel ontbreken. Ondanks de dure woorden lukt het Gorman niet om echte authenticiteit op te roepen. Verberg tekst