Hoewel Bas Rompa in Vlaanderen relatief weinig naambekendheid geniet, publiceerde hij inmiddels meerdere dichtbundels, verhalen voor de eerste lezers en boeken voor tienplussers. Begin 2012 maakte hij met De gelukkige goudvis zijn debuut als prentenboekenauteur.
In Japie de stapelaar woont verzamelaar Japie te midden van stapels en stapels spulletjes, maar hij mijmert verlangend over het leven elders. Rompa koos voor een afstandelijke verteller-observator, die vrij spaarzaam omspringt met informatie. Daardoor worden Japies verzamelwoede, zijn beweegredenen of emoties nauwelijks toegelicht, wat een nogal oppervlakkig portret oplevert van een oudere man, omringd door stapels materiaal. Slechts de illustraties slagen er — ten dele — in om Japies eenzaamheid tastbaar te maken, onder meer door hem als een vrij passief, zelfs anoniem figuur in een winters landschap te situeren, omgeven door een wijde, open vlakte en kale bomen. In tegenstelling tot haar eerder werk blijft Kaatje Vermeire in haar illustraties vrij dicht bij het verhaal. Slechts sporadisch zorgt de illustratrice voor grappige, onverwachte details of een diepgaandere verbeelding van de magere tekst. De ingetogen prenten, waarin blauw- en grijstinten overwegen, weten de verstilde sfeer van het winterse landschap feilloos te representeren, maar bieden weinig afwisseling. Een enkele prent zorgt voor een expansie van kleur en springt daardoor in het oog. Japies voorliefde voor vogels wordt bijvoorbeeld treffend verbeeld via een kale boom, volgestouwd met talloze tot vogelhuisjes opgewaardeerde theepotten, emmers en zelfs een speelgoedbeer en doodshoofd.
Als Japie op de achterzijde van een oude foto leest dat een — onbekend? — meisje zich ver weg ‘in de wolken’ bevindt, werkt dit als een voorspelbare katalysator. Japies ambitie om zelf de hemel te bereiken via een steeds hogere gestapelde berg spulletjes, blijkt niet haalbaar. Hulp uit onverwachte hoek biedt uiteindelijk soelaas, wat tot een nogal bruusk einde leidt. Tal van vragen blijven onbeantwoord: de identiteit van het meisje wordt niet onthuld, de redenen voor Japies (zelfgekozen?) eenzaamheid worden niet belicht, en ook de laatste prent geeft ruim baan voor verschillende interpretaties. Een interessante opzet, maar de lezer krijgt in de loop van het verhaal echter te weinig informatie aangereikt, waardoor Japie de stapelaar het prentenboek zijn ambities om gelaagd en uitgepuurd te zijn noch inhoudelijk noch visueel kan waarmaken. Hoewel de achterflap vermeldt dat het boek geschikt is om (voor) te lezen vanaf vijf jaar, lijkt dit statische verhaal mij aan die doelgroep voorbij te gaan. [Jürgen Peeters] Verberg tekst

Groot formaat prentenboek waarin Japie, een wat ouder uitziende man, in zijn achtertuin alles verzamelt wat anderen weggooien. Hij droomt ervan om eens een kijkje verderop te nemen, maar zijn verzameling houdt hem thuis. Tot hij op een dag tussen alle rommel een koffer vindt, met daarin een foto van een meisje dat vrij op een hangmat tussen de wolken lijkt te zweven. Japie wil zich ook zo vrij voelen. Hij probeert eerst om al zijn rommel zodanig te stapelen, dat hij tot in de wolken kan komen. Maar dat lukt natuurlijk niet. De vogels, die al jaren bij hem in de talloze vogelhuisjes wonen, nemen hem ten slotte mee. Het verhaal wordt geïllustreerd met grote prenten van telkens een dubbele pagina, waarin de tekst in bijpassende kleuren gedrukt is. Op deze prachtige sfeervolle illustraties in overwegend zacht blauwe, soms wat mistige, kleuren zijn zeer veel details te zien, die de tekst een duidelijke meerwaarde geven. Een van de prenten is bijgevoegd als poster op A2-formaat*. Het verhaal met een open einde heeft enige begeleiding nodig om de diepere betekenis van het loslaten en verder kijken te verduidelijken. Maar ook zonder die begeleiding een mooi kijkboek voor kinderen vanaf ca. 5 jaar. Verberg tekst

De mensen brengen al de spullen die ze weggooien naar Japie, die aan de rand van het bos woont. Japie sorteert alles en maakt er stapels van. Zo leven alle vogels uit de omgeving in tientallen oude vogelhuisjes waarvan Japie een vogelflat maakte. Van koffers en dozen maakte Japie ook een hoge berg. Daarbij viel er een koffer open, vol foto's. Die neemt Japie mee naar binnen. De meeste foto's zijn saai. Er staan mensen op uit het dorp die op een brug staan of het plein. Maar opeens ziet Japie een foto van een meisje in een hangmat tussen twee olijfbomen. Achterop de foto heeft het meisje geschreven dat ze in een ver land is, maar ook dat ze in de wolken is. Dat wil Japie ook. Hij bouwt één hoge stapel van alle stapels in zijn tuin. Die stapel moet tot aan de wolken reiken. Maar uiteindelijk zijn het de vogels die hem bij het begin van de winter elk aan een punt van zijn pyjama optillen en met hem naar de wolken vliegen...
Een gevoelig verhaal over een eenzame man die zijn droom achterna gaat. Wat er met hem gebeurt, wordt aan ieders verbeelding overgelaten. Die illustraties zetten je verbeelding gegarandeerd aan het werk: ze zijn ongelooflijk freel en hebben iets geheimzinnigs. Verrassende details zorgen voor een boeiend schouwspel.
Verberg tekst