Is David Walliams de ‘nieuwe Roald Dahl’, zoals in veel (internet)recensies wordt beweerd? Op basis van Walliams' eerste boek, Joe Biljoen, vond ik dat wat te veel eer. Nu ligt Oma Boef voor me. Op het felrode omslag zien we een jongetje en een dame met witte krulletjes. Beide dragen een zwart maskertje en torsen een zak op hun rug. Om hen liggen allerlei sieraden en zelfs een kroon.
Oma Boef uit de titel is de grootmoeder van de elfjarige Ben. Elke vrijdagavond wordt Ben bij haar gedropt omdat zijn ouders naar Dansen met de sterren willen kijken op tv. Die bezoekjes zijn een ware kwelling: oma houdt veel van kool en slaagt erin dat te verwerken in alles wat ze klaarmaakt. In een bijna paginagrote illustratie wordt ze neergezet: ‘Oma was een oma zoals ze in boeken beschreven worden’. Niks boevigs aan, zou je denken, maar oma blijkt er een geheim leven op na te houden en sleept Ben mee in haar avonturen. Het helpt daarbij dat het Bens liefste wens is om loodgieter te worden. Zijn ouders willen intussen niets liever dan dat hij meedoet aan een danswedstrijd. Kortom, genoeg ingrediënten voor een doldwaas avontuur, dat een gevoelig einde kent. Er zijn belangrijke bijrollen voor de Engelse koningin en winkelier Raj, die we al kennen uit Walliams' eerdere boeken. De uitstekende vertaling is wederom van Roger Vanbrabant. Alleen is het vreemd dat ‘cardigan’ niet gewoon is vertaald door ‘vest’.
De vergelijking met Roald Dahl was bij Walliams' debuut De jongen in de jurk en het tweede boek Mr. Stink snel gemaakt, mede doordat de illustraties door Quentin Blake waren gemaakt, Dahls vaste illustrator. Verder zijn er overeenkomsten in de duidelijke indeling tussen goed en slecht, de enorme overdrijving en een voorkeur voor buitenissige en vieze gerechten. Dat alleen maakt van Walliams echter nog geen tweede Roald Dahl. Waar Dahl in zijn fantastische verhalen een eigen wereld creëert waarmee hij als het ware een extra betekenislaag creëert, en de boodschap er niet te dik bovenop legt, blijft Walliams dichter bij huis. Zijn verhalen hebben een realistische en herkenbare setting. Mede daardoor krijgt de boodschap — respect tonen voor ouderen en begrip kweken tussen ouders en kinderen — een wat moralistisch karakter. Zijn boeken zijn wel voor veel lezers toegankelijk door de grappige, originele vondsten, woordspelingen en overdrijving. De tekeningen van Tony Ross versterken het humoristische effect. De indeling in korte hoofdstukken, de vlotte schrijfstijl met veel ruimte voor dialoog en de ruime bladspiegel bevorderen die toegankelijkheid. [Tiny la Roi] Verberg tekst

De 11-jarige Ben wordt elke vrijdagavond gedumpt bij oma, omdat zijn ouders dan uitgaan. Ben heeft een hekel aan die logeerpartijtjes omdat oma saai is en naar koolsoep stinkt. Bij toeval ontdekt hij echter een heel andere kant van oma. Samen beramen ze een grote juwelendiefstal. Maar dan blijkt oma nog meer geheimen achter te houden... In een Roald Dahl-achtige stijl volgen de kolderieke momenten elkaar in rap tempo op. Er is echter ook plaats voor ontroering door de groeiende vriendschap tussen Ben en oma. De schrijver (een bekende Engelse acteur) gebruikt beeldend taalgebruik en richt zich af en toe op een grappige wijze rechtstreeks tot de lezer. De Engelse setting vormt geen probleem. De zwart-witte tekeningen van ongeveer een halve pagina van Tony Ross vullen soms de tekst aan en passen uitstekend bij de verhaalsfeer. Eerder werd de Engelse editie, 'Gangsta Granny'*, aangeboden. Een heerlijk boek met een lach en een traan, geschikt voor een brede doelgroep vanaf ca. 9 jaar.

Een nieuw boek van David Walliams, daar hebben velen vast naar uitgekeken. Het uitgangspunt zal sommige kinderen niet vreemd zijn. Ben gaat niet graag naar zijn oma. Hij moet er echter elke vrijdag naartoe, omdat zijn ouders meer lijken te houden van dansshows dan van de kleine Ben. Ben vindt het helemaal niet leuk in het huis van zijn oma: het ruikt er naar koolsoep en hij wordt er behandeld als een peuter. Zijn oma is de meest saaie persoon die hij kent. Ze doet niks, behalve detectives lezen. Alles verandert als Ben ontdekt dat zijn oma een internationaal gezochte gangster is. Samen beramen ze een plan om de Engelse kroonjuwelen te stelen. Oma en Ben beleven nu heel mooie momenten samen en het is heel spannend dit plan ook uit te voeren. De ouders van Ben dreigen nog stokken in de wielen te steken want ze hebben hem ingeschreven voor een danswedstrijd...
Zoals in de andere boeken van David Walliams brengen de gebeurtenissen in dit boek de verschillende personages dichter bij elkaar. Het einde is erg verrassend en verklap ik dus niet. Humor is alomtegenwoordig. De vertaling van de dansshow “dus je denkt dat je een beetje kan dansen” komt wat vreemd over, maar dat vergeet je al snel. Veel woordmopjes zijn in het Nederlands wel even geslaagd als in het Engels.
Dit verhaal is als het ware wat meer ingetogen dan de vorige. Het misdaadverhaal is zo spannend dat de focus meer op het verhaal ligt dan op de gevoelens van de verschillende personages en de grapjes domineren het verhaal niet meer. De auteur richt zich vaker rechtstreeks tot de lezer, waardoor hij aanweziger wordt. Het verhaal uitlezen zonder te glimlachen is onmogelijk, maar de slappe lach en een traan bleven deze keer achterwege. De illustraties van Tony Ross zijn zoals steeds subliem.
Verberg tekst